Ik stond op een hangbrug in Vancouver, Canada en keek de diepte in.

De brug deinde een beetje, want aan de overkant stapte iemand op de brug en kwam mijn kant op.

Als je wel eens op een ‘suspension bridge’ hebt gestaan weet je hoe dat voelt.

Je bent niet alleen op de brug. Dat voel je meteen.

Hoog boven een kolkende rivier en het oerwoud.

De brug deinde nog meer, begon zelfs vervaarlijk te schommelen, want er stapte nog iemand op de brug, een best wel zwaar type, zeg maar.

De brug is 140 meter lang.

140 meter smalle houtplankjes met een touw erlangs en de diepte eronder.

Dit was niet de eerste keer dat ik op een hangbrug stond. Ik zoek ze namelijk op.

Ik liep ook al eens over hangbruggen in Sumatra, Costa Rica, Bulgarije en Sri Lanka.

Ik heb namelijk geen hoogtevrees, noch dieptevrees.

Toch zit diep in onze genen een natuurlijke angst voor hoogte ingebakken.

En dat is wel handig ook, want hoogten zijn natuurlijk gevaarlijk en angst zorgt er voor dat we ons niet onnodig in gevaarlijke situaties begeven.

Helaas zorgt die ‘beschermende’ angst er ook voor dat we ons niet in situaties begeven die helemaal niet gevaarlijk zijn.

Als je als ondernemer een investering moet doen bijvoorbeeld. De meeste ondernemers hebben dan hoogtevrees.

Ze kijken neer in de diepte en denken dat ze moeten springen.

Maar springen is helemaal niet nodig.

Neem het obstakel stapje voor stapje, zoals ik op die hangbrug.

Kijk niet naar beneden maar vooruit.

Ga niet rennen want dan word je instabiel en gaat de brug slingeren.

Focus je op de overkant en ga!

Wat is het ergste dat er kan gebeuren?

Ik heb in mijn ondernemersleven (dit jaar 27 jaar) al vele spannende investeringen gedaan.

Ik zoek ze op, net als hangbruggen.

Investeringen in mezelf, in mijn bedrijf en in anderen.

Angst weerhoudt me er niet van nog steeds te investeren in projecten en mensen waarin ik geloof.

Moed is namelijk dat je bang bent en het toch doet.

Mijn cursussen zijn ook zo. Je hoeft niet te springen. Ik neem je stapje voor stapje mee naar het beste resultaat.

En ik ben ook altijd heel duidelijk en eerlijk over wat we samen kunnen bereiken.

In de leukste ondernemersclub van Nederland en België werk ik samen met jou. Deze maand werken we aan een Wereld Weggever.

Je krijgt namelijk deze maand mijn nieuwste cursus ‘In 30 Dagen een Wereld Weggever’ cadeau.

Dat doe ik vaak, mijn cursussen eerst aan Fanfactory leden geven, voor de cursus te koop is.

Je krijgt deze maand dus de primeur. Maar alleen als je vandaag nog lid wordt, want morgen sluiten de deuren van Fanfactory weer tot volgende maand.

Doe je mee? Het is een maandelijks lidmaatschap en je zit nergens aan vast.

Kijk gauw hier: https://www.fanfactor.nl/cursussen/fanfactory/

Fijne dag!

liefs,

Anne

PS: Ook als je lid wordt van Fanfactory, doneer ik € 10,00 van jouw bestelling aan het Vergeten Kind. De stand is vandaag € 1870,00!
Je kunt ook natuurlijk nog steeds doneren. We gaan gewoon door, stapje voor stapje naar € 10.000,00 deze maand:

https://actie.hetvergetenkind.nl/actie/fanfactor-anne-raaymakers

PS2: Of lees mijn blogs over Het Vergeten kind op:
https://www.fanfactor.nl/blog/

Misschien heb je dit verhaaltje al wel eens gehoord, maar het kan geen kwaad het nog een keer te lezen. Het doet mij in ieder geval steeds weer goed om het te horen of lezen.

Ik zal je eerst het verhaal vertellen en dan kunnen  we er over praten.

Er was eens een oude man, die de gewoonte had om iedere ochtend een wandeling over het strand te maken, voordat hij ging werken. Zodat hij zijn gedachten kon laten gaan over de dingen die die dag gedaan moesten worden.

Op een ochtend heel vroeg, liep hij over het strand na een zware storm, die die nacht gewoed had en het hele strand was bezaaid met zeesterren.

In de verte zag hij een kleine jongen zijn richting op komen lopen. Af en toe stopte de jongen, bukte, raapte iets op en gooide dat in zee.

De jongen kwam dichterbij en de man riep: ”Goedemorgen! Mag ik vragen, wat ben je aan het doen?”

De jongen keek op naar de oude man en antwoordde: “Ik gooi de zeesterren terug in zee. De vloed heeft ze op het strand gespoeld en ze kunnen niet zelf terug in de zee komen”.

De oude man antwoordde: “Maar er liggen hier duizenden zeesterren! Ik ben bang dat dat niet echt verschil zal maken”.

De jongen bukte, raapte nog een zeester op en gooide hem zo ver als hij kon de zee in. Toen keek hij naar de man en zei met een glimlach: “Voor deze maakte het verschil”.

We hebben allemaal de kans een positieve verandering te creëren in deze wereld, maar als je bent zoals ik, denk je misschien wel eens : “Ik heb het zo druk, en hoeveel verschil kan ik maken?”.

Ik denk zeker dat het waar is als het aankomt op de grote wereldproblemen zoals een vaccin tegen Corona, hongersnood, oorlog of een medicijn tegen kanker.

Maar er komen elke dag dingen voorbij waarin we wel verschil kunnen maken. Denk dan aan bovenstaand verhaal. Misschien kun je de wereld niet veranderen, maar misschien wel een klein deel.

Ik denk dat de belangrijkste reden dat we dingen voor ons uit schuiven en uitstellen is, dat de uitdaging zo overweldigend is dat we blokkeren.

Het helpt dan om de uitdaging op te delen in kleine stukjes en ze dan een voor een aan te pakken. Zoals zeesterren. En voor die ene zeester betekent het een wereld van verschil.

Hoe kom ik hier nou weer op?

Oh ja, mijn zeester, de actie voor Het Vergeten Kind die we deze maand gestart zijn.

Lees even mijn blog van gisteren hier over en doe mee.

In februari doneren we namelijk € 10,00 van elke bestelling aan Het Vergeten Kind.

Als je een cursus bestelt, is dat misschien 1 zeester terug in zee, maar een wereld van verschil voor een vergeten kind.

Zelfs als je geen cursus wilt nu, doneer dan, al is het maar een paar euro. Samen maken wij een groot verschil.

Ons doel is € 10.000,00 deze maand en als we het tempo volhouden tot nu toe, gaan we daar ruim over heen.

Update: vandaag 5 februari is de stand € 1565,00

Dank je wel.

liefs,

Anne

Ergens eind jaren 80 stond er rond een uur of 8 ’s ochtends vaak een klein blond kindje van een jaar of 4 aan onze achterdeur.

Ze heette Jenny en woonde een paar deuren verder. Ze stond dan een beetje stuurloos buiten aan de deur en keek naar binnen, waar ik en de kinderen zaten te ontbijten.

Als ik dan de deur opendeed vroeg ze steevast ‘Mag ik ook een boterham?’

Jenny schoof dan aan, aan onze ontbijttafel en at de ene boterham na de andere. Ik vermoed dat ze de vorige avond ook niet had gegeten.

Ik wist van haar moeder, die drankproblemen had en een vader die niet aanwezig was.

Ik wist van hun gezin met zeker 7 kinderen (ik heb ze nooit goed kunnen tellen), waar zij de jongste was, een nakomertje.

Als ik vroeg waar mama was, zei ze dan ‘Die slaapt nog’.

Ik weet niet of Jenny naar school ging. Ik wist niks van haar, behalve dat ze onverzorgd was, eenzaam en verlegen.

Soms stopte ik haar na het ontbijt in bad en zocht naar kleertjes in de ‘weggeefdoos’, die haar pasten.

Hartverscheurend. Een jaar of 3 later zijn we verhuisd en heb ik haar nooit meer gezien.

Ik hoop zo dat Jenny goed terecht is gekomen, ondanks haar vergeten jeugd.

Kun je je voorstellen wat een Jenny in deze tijd zou moeten doormaken?

Ik moest aan Jenny denken toen ik hoorde van ‘De Week van Het Vergeten Kind’.

De voorbeelden die je ziet in hun spotjes en op hun website zijn echt. Het zijn allemaal Jennys. Vergeten, verwaarloosd, zonder aandacht en liefde.

80.000 kinderen in Nederland zijn vergeten, verwaarloosd of zelfs mishandeld.

Het Vergeten Kind strijdt voor een stabiele, liefdevolle omgeving voor deze kinderen. Ze bieden écht aandacht, zodat de Jenny’s van deze wereld zich gezien voelen, geliefd.

De organisatie Het Vergeten Kind heeft en geeft aandacht voor kinderen in een sociaal isolement, die verwaarloosd worden, op straat rondzwerven omdat er thuis ruzie is of mishandeling. De stichting streeft naar een liefdevol thuis voor ieder kind.

Die geen vriendjes thuis durven en mogen uitnodigen, die verwaarloosd en misschien wel mishandeld worden.

Vandaag is dus de laatste dag van de Week van Het Vergeten Kind. Maar ik vind een week niet genoeg.

Ik heb besloten om er persoonlijk een maand van Het Vergeten Kind van te maken.

Om deze maand € 10,00 van elke bestelling van een cursus te doneren aan Het Vergeten Kind.

Als het een beetje meezit, komt dat neer op € 10.000,00 deze maand. Tenminste, dat is wel mijn streven.

Dat wil zeggen dat jij mee kunt werken aan dit prachtige, mooie doel; Alle Jenny’s van Nederland een betere toekomst te bieden.

Ik was misschien wel de enige die destijds aandacht had voor Jenny en het laat me niet los.

Help mij om dit kleine beetje van deze moeilijke wereld te veranderen.

Ik heb € 10,00 van elke bestelling tot nu toe in februari al gedoneerd en dat ga ik deze maand elke dag doen.

Ik ga je daar ook van op de hoogte houden. Ik hoop dat je dat niet erg vindt.

Dus je zult elke dag zien wat er die dag van deze maand bijgekomen is. Ik hoop heel veel. Niet voor mij, niet voor jou, maar voor alle vergeten kinderen van Nederland.

Dank je wel alvast.

Als je – nu – geen cursus wilt kopen, geef er dan een cadeau aan je collega, partner, moeder, dochter, vriendin…..

En als je geen cursus wilt gaan doen, doe dan simpelweg een donatie, al is het maar 3 euro.

Je mag ook los van een cursus doneren op deze pagina.

Elk steentje wat je in deze vijver gooit zal effect hebben. Dat weet ik zeker.

Je kunt elke cursus bestellen op: https://www.fanfactor.nl/cursussen/

Of een donatie doen op: https://actie.hetvergetenkind.nl/actie/fanfactor-anne-raaymakers

En daar kun je ook de voortgang van deze maand bijhouden.

Wij van Fanfactor; Anne, Sarina, Suzanne, Marte en Natasja gaan voor € 10.000,00.

Liefs,

Anne

PS: ik weet dat er honderdduizend andere goede doelen zijn en zoals je misschien weet, geven wij regelmatig aan allerlei nationale en internationale doelen.

Alsjeblieft, het heeft geen zin me te wijzen op doelen waar ik beter mijn geld aan zou kunnen besteden. Deze maand heeft Het Vergeten Kind mijn aandacht. Al was het alleen maar omdat ik zelf, samen met mijn 5 zussen en broers, emotioneel verwaarloosd ben in mijn jeugd.